Seni Çok Özledim Kemal Abi...

Halaa bırakamadığım bir alışkanlığımdır. İşin aslı bırakmayı da istemediğim... Ne zaman evde yemek yiyecek olsam mutlaka eski bir türk filmi açar öyle yerim. Ve çoğunlukla da Kemal Sunal filmleri olur bunlar. Kemal Sunal, Münir Özkul, Adile Naşit, Halit Akçatepe...

Bu isimleri kendi ailesindenmiş gibi samimi görmeyen yoktur sanırım. Sanki aynı evde yaşadığımız abimiz, ablamız, akrabamız kadar yakındır yarattıkları karakterler bize... Ama nedense Kemal Sunal hep daha farklı bir yere oturuyor. O daha bir başka sanki... Çocukluğumuzun en güzel anılarına şahitlik eden, bize öğrenmemiz gerekenleri en eğlenceli biçimde öğreten ve yıllar geçtikçe daha seyrek görüşebildiğimiz ama aramızdaki bağ asla sarsılmayan, uzakta yaşayan dayımız gibi...

Ölüm şekli içimi en çok acıtan insandır Kemal Abi. O kadar mütevazi bir insandır ki; kimse rahatsız olmasın, organizasyon sekteye uğramasın diye kendi rahatsızlığını bile dile getirmeyip, daha uçak havalanmadan uçak korkusuna yenik düşerek kalp kriziyle aramızdan ayrılmıştır. Zeki Alasya'nın, kendini "sanatçı" sanan bir çok insanın dile getiremeyeceği mütevazilik ve farkındalıkla söylediği bir şey var; "Kemal hepimizden ilerideydi. Kim ne derse desin." Bu egosuzluğundan ötürü gözümde daha da büyüdü Zeki Alasya...

Kemal Sunal'la ilgili güzel bir belgesele rastladım. Sizin de hiç sıkılmadan izleyeceğinizi tahmin ediyorum. İyi Seyirler...