Karlar Düşer, Düşer Düşer Ağlarım...

Benim eşim öğretmen... Bir sınıf öğretmeni. Bir insanın eğitim hayatındaki en önemli basamak olan ilkokulda, yarının yöneticilerini, bilim adamlarını, sanatçılarını, aydınlarını yetiştirmeye çalışan, emek veren eğitimcilerden biri... En iyilerinden biri...

Ben eşimden ayrı yaşamak zorunda bırakıldım. "Eş Durumu" dolayısıyla atama hakkı elde etmemize rağmen mantıksız hiç bir işi olmayan devletimiz, İstanbul'da öğretmen açığı olmadığını belirterek eşimin atamasını yapmadı ve toplumun yapı taşı aileyi böldü. Ama bunlar yetmiyor. Yetmiyor çünkü eşimin yaşadığı ortamda elektriği yok... Suyu donmuş. Benim ısıtamadığım elleri de... Aylardır köy yolları kapalı kardan. Hasta oluyorlar, doktor yok. Doktora gidecek yol? Yok. Korku? Terör? Sefalet? Mağduriyet? Var. Hem de tüm imkanlarıyla hizmetimizde...

Ama tüm bunlar yine yetmiyor. Dün tüm tv kanalları ana haber bültenlerinde İstanbul'a yağan kardan sanki kıyamet kopmuşçasına bahsettiler ve ülkenin gündemi, tek sıkıntısı bu oldu bir anda. Neden? Çünkü İstanbul... Eşim Van'da İran sınır köylerinden birinde yaşamaya çalışıyor. O ve onun gibi oradaki bir çok vatandaşımız... 2 metre kar var, hayat durmuş vaziyette... kaç haftadır hangi haberde bununla ilgili tek bir başlık duydunuz? Duyamazsınız. Çünkü oradakiler insan değil. İstanbul dışında olunca meteoroloji haberi, İstanbulda olunca Son Dakika!... Leventte kuaföre gitmek için süs köpeğiyle evinden çıkan kokonanın karşıdan karşıya geçmeye çalışırken topuğunun kara batması sonucu yaşadığı dram ülkenin yüreğini sızlatıyor çünkü. Adaletinizi s... sizin...!