Üç Omuzla Yaşamak...

Bir dostu olacak insanın... Belki iki. Üç? Kısmet... Ama dört değil asla. Bölünmeyecek verebileceğin değer, sevgi ya da kendinden ne katabiliyorsan.. Ama olacak.. Olmalı.

Binlerce tanıdığın, arkadaşın olacağına bir tane adam gibi dostun, kardeşin olsun yeter derler. Hiç haber vermeden gecenin köründe kapısına gittiğinde, yarın işe gitmesi gerektiğini ve iş yerindeki uykusuzluğunu değil de senin derdini ve ne yapabileceğini düşünecek; sen hiç bir şey anlatamasan da o sadece anlayacak.. Senin ilacının bazen sıcak bir çay bazen ağlayabilecek bir omuz, bazen sarılıp "Hepsi Geçecek" denmesi olduğunu bilecek. Çok şey mi bu? Evet, hem de öyle çok şey ki... İşte buna sahip birileri varsa etrafınızda, o insanlara imrenebilirsiniz. Çünkü çok zenginler. Tahmin bile edemeyeceğiniz kadar.

Bunu yakalamayı başarabilen, hayattaki gerçek şanslı insanların sırtı asla yere gelmez işte. Konu asla para değil. Hiç bir zaman da olmadı. Teknolojinin gelişmesi, hayat standartlarının değişmesi her zaman iyi anlama gelmiyor. Sosyal ağların çoğalmasını insanların daha sosyal yaratıklar olmaya başladığına yoranlar... Çok tatlısınız..

Ama bilmiyorsunuz ki bugün tapılan tüm bu sanal dünya insanları sadece yalnızlaştırıyor. Kaçımız çocukluk arkadaşlarımızla hala aynı yerde yaşama şansını elde edebildik? Kaçımız çocukken birlikte kurduğumuz hayalleri hatta kopardığımız defne yaprağı üzerine tükürüp verdiğimiz sözleri tutabildik? Kaçımız çocukken paha biçemediğimiz peçete koleksiyonundan şuan daha da değerli olan dost koleksiyonumuzu dağıtmadan bugüne gelebildik?

Günün sonunda, tüm fırtına dindiğinde, gün batımına karşı rakını yudumlayabileceğin; bir bakışıyla yüreğindeki sıkıntıyı kazıyıp atacak, sen tam "ah" çekerken onu bir şarkının girizgahı sayıp devam edecek, "Yapma ben bilmem"'lerinin üzerini "Biz biliyoruz da mı söylüyoruz"'larla kapatacak, gözünde yaşın, yemeğinde tuzun, rakında buzun, böyle güzel insanların var mı?