Açık Mektup..

Kadınım..

Bu yazıyı biraz geç yazabiliyorum sana. Affet. Ne benim için önemsiz olduğundan ne de başka sebepten.. Gerçekten aradığım vakti anca bulabildim. Tam bir hafta önce belki de en önemli sorumluluklardan birini aldın omuzlarına. Hem de 26 adet, sevimli, şapşal tatlılığında...

Bu sene 1. sınıfları okutuyorsun. Hayatlarında annelerinden başka kimseye güvenmeyi bilmeyen bıdıklara ikinci anne olup, ana koynundan başka sığınak bilmeyen kuzulara yuva yapıyorsun sınıfını, evini. O kadar önemli ki yaptıkların, yapacakların.. Çocuklarının, bu ülkenin zihin olarak parlayacak başarı elçisi olması da, tecavüzcü ya da katil olması da senin ellerinde..

En önemlisi düzgün birer insan olmaları.. Senin dokunuşlarında saklı her şey. Şimdiden değeri anlaşılan ve paylaşaılamayan..

Senden eşin olarak can-ı gönülden tek bir isteğim var;

Öyle güzel dokun ki onlara, Sen ne yazarsan onun okunacağı tertemiz zihinlerine öyle güzel işle ki insan olmanın ve iyi olmanın inceliklerini, şuan ki karanlığımızda en azından ileride bir ışık olabileceğine dair umudumuz olsun. Ulu Önder Mustafa Kemal ATATÜRK sevgisini, onun çizdiği yolu ve doğrularını öylesine kazı ki o ufacık kalplerine, ateş böcekleri gibi parlayarak yol göstersinler bizden sonrakilere.. Biz ki bir ağaç uğruna zannedilen haklı mücadelemizde sonuna kadar veriyoruz savaşımızı, başta Gezi Parkı olmak üzere sökülen her ağaç ve karartılan her yaşam için yeni fidanlar yetiştirmek senin görevin.. Bizim görevimiz.. Ali İsmail Korkmaz'lar, Ethem Sarısülükler izliyor bizi biliyorsun. Bir parça huzura ermeleri için bile daha özenli yetiştir onları.. Temellerini sarsamayacakları yeni bir orman yaratacağız birlikte. Ve her şey bir ağaç için olacak..

Evet, belki biz göremeyiz, ama bu değil mi zaten yaşama amacımız? Hep daha iyiye, daha güzele gitmek?

En ufak kuşkum yok bunları yapacağına dair. Sana sonsuz güveniyorum. Ve tüm bunların ardından sana ışık dolu güzel bir eğitim yılı diliyor ve öğrencilerinin teker teker gözlerinden öpüyorum.

Kocan.