Benim Küçük Veronica'm...

Hayatımda iz bırakan ve belli bir süre kitlenmemi sağlayarak düşündüren nadir cümlelerden birine bir filmde rastlamıştım. Filmin adını hala hatırlayamamama rağmen o cümle ve sahne hiç bir zaman aklımdan çıkmadı;

"Eğer tam anlamıyla dibe vurduysanız, işler yalnızca iyiye gidebilir."

Tam anlamıyla dibe vurmak sayılmasa da kötü bir dönem hatta çok kötü bir an'da çaldı kapımı koca gözlüm... Benim küçük Veronica'm. En beklenmedik ve alakasız zamanda aklınıza gelen ve herkes dışında bir tek sizi heyecanlandıran bir fikir gibi. Yaşar Kurt'un "Ninni"'sinde söz ettiği gibi "Ormanda yürüyorduk... Masal kitapları gördük... Ağaçlara asılmış." kadar anlamlıydı sözcüklerimizin birbirine temas ettiği o an. Uzun süren baş ağrılarımı, yeni fikirlere gebe bir aklın doğum sancıları olarak görenlerdenim ben de. O gece Veronica doğdu. Benim küçük Veronica'm. Başımın ağrısı hafiflediğinde aralayabildim gözlerimi ve onu gördüm. Gözümün kamaşmasını söylediği sözlere yordum önceleri. Ancak bunların ağdalı birer sözcük değil de gerçek hisleri olduğunu anladığımda cebindeki güneş parçasını farkettim. Kendini yazarak anlatabilme ve bunu çok iyi kullanabilme karşılığında ormandaki büyücüye güneşten bir parça sözü vermişti. Fakat sözünü tutmuş olmasına karşın yine de bir parça kendine ayırmış ve büyücüden çalmıştı. Sözler büyülüdür. Sözlerin etkisidir büyü zannettiklerimiz. Yine bu etki değil miydi Veronica'nın büyücüden bir parça güneş çalmasını sağlayan? Yine aynı sözlerle çalmamış mıydı kalbimi? Ve kaçıp gitmemiş miydi beni yeni baş ağrılarına gebe bırakarak? Ve yine gitti kadınım. Yeniden. Hala hırsız, hala ona aitim, ve ona ait olacağım. Bundan şikayetçi değilim çünkü hırsız kadar çaldırandadır biraz da suç. Ve çünkü ben çağırmıştım onu baş ağrılarıyla. Ama bu son Veronica'm. Bu son. Artık baş ağrısı yok. Gidersen yine de, ben masal kitapları toplamaya devam edeceğim ağaçlardan. Hem de kalpsiz bir söz büyücüsü olarak.

Bir daha gitme.

Benim küçük Veronica'm.