Bastığımız Yer Toprak Değil!

Bu yazıyı yazabilmek için işten eve dönebilmeyi beklemem gerekti. Daha günün ilk saatlerinde; atalarımız Çanakkale savaşının zafer sabahında günün ilk ışıklarıyla o soğuk havayı nasıl ciğerlerine çektiyse öyle anmak isterdim. Kanının son damlasına kadar mücadele edip, varıyla yoğuğla hiç düşünmeden kendini vatanına feda eden atalarımızdan, böylesi leş günlere sürüklendik malesef.

Bırakın paralarını saklayacak ayakkabı kutusunu, ayaklarına giyecekleri bir ayakkabıları dahi yoktu onların. Dinlenme endişesiyle değil, karşı siperdeki düşman duyar endişesiyle fısıldarlardı kalan mermileri "eritemediklerini".. Kaç mermileri kaldığını yanlarındaki arkadaşlarına söylediklerinde aldıkları "anlayamadım" cevabı da salaklıklarından değil, yine canları son nefeslerinde saklı duyulma endişelerindendi..

Bugün 18 Mart. Bugün belki de bunları yazabiliyor olmamıza, okuyabiliyor olmamıza olanak sağlayan insanların bize yaşama hakkını kazandırmalarının anma günü. Milyonlarca kez şükranlarımızı sunsak azdır onlara. Ve emanetlerini bu hale getirdiğimiz için milyonlarca kez özür dilesek.. Ama biz onların torunlarıyız ve bu böyle gitmeyecek. Onlara olan vatan borcumuzu ödemek askere gidip iki nöbet tutmakla ödenmiyor. Ne zaman ki onların canlarını uğruna feda ettikleri; Ulu Önder ATATTÜRK'ümüzün gösterdiği hedeflerin doğrultusunda yol alabiliriz, işte ozaman onlara olan borcumuzun belki birazını ödemiş, onlara hayatlarını boş yere feda etmedikleri duygusunu birazcık yaşatıp ruhlarını rahatlatmış oluruz.

Siz hiç merak etmeyin ışıklar içinde uyuyan Çanakkale'nin şanlı şehitleri! Bu ülke gün gelecek gerçeği görecek!